1 jaar later...

1 oktober 2016                                                                                                     1 oktober 2017

Een jaar pleegmama, ik neem je mee in het afgelopen jaar.
Ik heb er al vaker over geschreven en wil dit ook blijven doen.

Dingen waar we echt aan moesten wennen,
Julia is er van donderdag t/m maandag, dus donderdag, vrijdag en maandag rekening houden met schooltijden, en afspraken anders plannen in het weekend. Jop is 2 die nemen we altijd mee, en leggen we te slapen.
Maar een meisje van 11 die leg je niet meer op bed ergens en dus moet je opletten over wat je praat bijvoorbeeld.
Een paar praktische dingen waar we echt als gezin aan moesten wennen.

In de eerste maanden was Julia rustig, draaide mee in het gezin en vond zo haar plekje.
Maar na ongeveer drie maanden veranderde ze vooral richting mij, en zocht ze onze grenzen op.
Soms ver over mijn grenzen heen, en vooral het altijd een reactie terugkrijgen of de controledwang die ze heeft maakte me op momenten echt moedeloos. Heb weleens gedacht, ik stop ermee.
Ik voelde me schuldig dat ik niet dezelfde liefde voelde voor Jop, ze deed me pijn met iedere keer de opmerking

” je bent mijn moeder niet dus ik luister ook niet”,
Ze raakte me met haar woorden vooral omdat ik dan  dacht van hoe moet het goed komen? Je bent nog maar elf jaar.
Niemand heeft een gebruiksaanwijzing van hoe ga je het beste met Julia om.
En dat is dus een leerproces geweest ( en nog), we hebben nu duidelijke regels op papier bijvoorbeeld over bedtijd, de tijd dat ze op haar mobiel mag, takenlijst die ze moet doen in huis en ook heb ik een pot gemaakt met complimentenbriefjes waar ze als het een dag goed is gegaan ze een briefje mag uitpakken waar een compliment op staat.

En ik…
Ik ben weerbaarder geworden en kan wat meer op afstand naar haar kijken, ook na een goed gesprek waar het ook duidelijk benoemd werd dat zij geen kind van mij is en ik dus op een andere manier van haar mag houden, dat zij niet de controle heeft maar dat wij dat hebben en dat het niet altijd goed en prima hoeft.

Ik heb geen spijt van de keuze om pleegmama te worden.
Na het stoppen met mijn werk en de keuze om voor het gezin en voor mezelf te kiezen denk ik dat ik juist daarom nu pleegmama kan zijn. Ik mag zorgen voor een meisje wat recht heeft om geliefd te zijn, dat niet alleen dit ingewikkelde leven hoeft te leven, dat ze verteld moet worden dat de Heer zoveel van haar houd, dat ze mooi is zoals ze is en dat ze mag leren om te leven zoals een elfjarig meisje dat ‘hoort’ te doen.
En héé ik kan meisjesdingen shoppen met haar, en Jop heeft een cadeauzusje!

Nu….
Zolang ik de kracht, liefde en geduld krijg van de Heer om voor Julia te zorgen en dat het goed blijft gaan in ons gezin dan zal ik dat blijven doen,  ze is niet mijn eigen dochter dat wordt ze ook niet en hoeveel energie, tranen en moeite ze soms ook kost, het moment dat ze naast me zit op de bank, we samen een leuk programma kijken, een kop thee drinken en ze zegt…

’ soms is het ook best wel fijn dat je een beetje m’n moeder bent’  

dat is me heel veel waard, het lijkt zo klein maar voor haar is dat uniek...

Ik hoop dat er nog veel pleegmama’s ‘geboren’ worden want ieder kind gun je toch een fantastische jeugd.
Pleegkinderen komen vaak uit gebroken/ probleem gezinnen of hebben een diagnose waardoor ze niet thuis kunnen wonen, achter ieder paar mooie ogen schuilt vaak een verdrietig verhaal, als je dat ziet dan gaat je hart zich vullen, daar geloof ik in.

à Je kan me volgen op Instagram @huisje.hil of via mijn blog marianwrite.blogspot.nl ß