Thuisblijfmama...
Regelmatig krijg ik de vraag...
Wat doe je voor werk?!
Toen deze vraag vorige week opnieuw werd gesteld aan mij wist ik, ik ga erover schrijven.
In eerdere blogs heb ik geschreven over mijn burn-out een periode van eenzaamheid, angst en moeheid.
Een burn-out krijg je niet van de één op andere dag, het is een proces van tijd.
De moeheid en de angst waren bij mij tekenen dat er echt iets niet goed ging, maar ik hield mezelf groot en dacht hup doorgaan. Je hebt werk, een leuk kind, mooi huis, lieve man, vrienden... alles!
Hoe het begon
Ik herinner met het nog zo goed, het was maandag, de hele dag was ik zo gespannen op het werk, ik was er misselijk van. En waarom? Dat is het, dat kan ik niet vertellen het is angst voor angst..
's Middags om half 5 had ik een afspraak bij de endocrinoloog om de uitslagen van mijn bloed te bespreken. Opnieuw waren mijn waardes niet goed, mensen die net als mij geen schildklier meer hebben of een afwijking hebben aan de schildklier weten hoe nauw het komt een mcg kan al het verschil maken.
De arts vroeg hoe het ging, toen heb ik het eerlijk verteld dat ik moe was, doodmoe, geen zin meer had in werk, vaak heel angstig was. De koek was op.
Hij zou een bericht doen naar mijn huisarts en stuurde me met een andere dosering medicatie naar huis.
De volgende morgen had ik een afspraak om met Jop naar het consultatiebureau te gaan, maar ik raakte totaal in paniek. Heb huilend Harrie gebeld en die kon gelukkig met Jop gaan.
Om 11uur belde de huisarts, hij had van de endocrinoloog gehoord dat het niet goed met me ging, en hij bood direct hulp door 's middags zijn psycholoog langs te sturen.
Dezelfde avond had ik medicatie en kwam de huisarts zelf langs.
Ik kreeg de keuze, of ik werd opgenomen of Jop moest uit huis want ik kon er niet meer voor zorgen. Hij was 1,5jaar en zodra ik hem hoorde 's morgens kreeg ik totale paniek. Het lukte me niet meer om voor hem te zorgen.
Samen hebben we ervoor gekozen om Jop naar mijn ouders te doen, mijn moeder zag de ernst van de situatie en twijfelde niet en nam Jop voor 6 weken in huis. In de weekenden was Jop thuis zodat Harrie voor hem kon zorgen.
En ik? Ik heb dagen gehuild, voelde me niets meer, uitgeblust, leeg en enorm eenzaam.
Zelfs het mama gevoel was weg, en dat was ook een angst van zou dat ooit nog terugkomen?!
Iedere week kwam mijn held ( de psycholoog) naar mij toe, en heeft me zo goed begeleid en me geleerd hoe ik mijn batterij weer kon opladen maar ook dat ik niet gek was maar dat een disbalans in mijn hormonen, stress, en de heftige voor van PMS me totaal van de kaart brachten.
Die angst was wel het ergste. omdat het je totaal belemmerd in alles wat je wil doen. Het is een emotie die heel heftig is, maar bij mij werd het meer de angst voor de angst.
Stapje voor stapje ging het beter, de medicatie ging zijn werk doen en ik zag weer wat licht.
In die tijd was ik hele dagen alleen thuis, beantwoorde geen appjes, wilde geen bezoek en zelfs een rondje lopen was een opgave. Maar toch ging ik na een aantal weken, wandelen, iedere dag. Ik moest naar buiten, want weg blijven lopen voor de angst zou alles van me afpakken. Ik wilde mijn vrijheid terug.
Zo heb ik kilometers gelopen, met mezelf in gesprek, waar er weer ruimte kwam om te spreken met God, en juist op de donkerste dagen kreeg ik vaak een bemoedigende kaart, brief, appje of mail. En zo is weer zo duidelijk gebleken dat God trouw is, dat Hij blijft en niet wegloopt.
Het was de donkerste periode uit mijn leven, maar die tijd heeft me wel dichtbij God gebracht en dat pakt niemand me ooit meer af. Ik ben er gelukkiger door geworden.
Als ik dacht aan werk maakte dat me bang, ik wilde het niet meer.
15 jaar lang heb ik met hart en ziel gewerkt in het familiebedrijf van mijn vader, maar dat heeft ook veel van me gevraagd. Een groot verantwoordelijkheidsgevoel en zo goed mogelijk presteren waren ook een reden van mijn burnout, de stress die daarbij kwam kijken wilde ik niet meer.
Na een jaar thuis, heb ik besloten om te stoppen, geen contract meer, geen inkomen niets!
Het herstel heeft lang geduurd, of wat is lang, ik weet niet of ik ook nog helemaal herstel. Maar ik ben anders gaan leven.
Nog steeds gebruik ik medicatie, daar schaam ik me ook totaal niet voor. Zoals ik schildklierhormoon slik, zo slik ik ook iets voor mijn hoofd net zoals iemand wat slikt voor zijn hart.
Ik heb het nodig en ik voel me er prima bij.
En nu....
Januari 2017 nam ik mijn ontslag en dus ben ik nu een jaar thuisblijfmama, een volwaardig beroep alleen ontvang ik geen loon, maar ik ben meer dan dat... pleegmama van Juul vrouw van Harrie, mama van Jop, vriendin van, dochter van, kind van..
Een vrouw die weet dat ze er mag zijn, dat God met alle dalen en heuvels in het leven een bedoeling heeft en ik ben dolblij dat ik weer zelf voor Jop kan zorgen, het lijkt zo normaal maar zorgen voor een kind is een bijzondere taak, en daarnaast ben ik ook pleegmama geworden van Juul.
We vieren het leven, omdat iedere dag dat je op deze aarde bent een geschenk is, er zijn dagen dat ik me niet goed voel, dat er voor mijn gevoel niets te vieren valt maar ook dat mag, je hoeft niet iedere dag te pieken.
Wat doe je voor werk?!
Toen deze vraag vorige week opnieuw werd gesteld aan mij wist ik, ik ga erover schrijven.
In eerdere blogs heb ik geschreven over mijn burn-out een periode van eenzaamheid, angst en moeheid.
Een burn-out krijg je niet van de één op andere dag, het is een proces van tijd.
De moeheid en de angst waren bij mij tekenen dat er echt iets niet goed ging, maar ik hield mezelf groot en dacht hup doorgaan. Je hebt werk, een leuk kind, mooi huis, lieve man, vrienden... alles!
Hoe het begon
Ik herinner met het nog zo goed, het was maandag, de hele dag was ik zo gespannen op het werk, ik was er misselijk van. En waarom? Dat is het, dat kan ik niet vertellen het is angst voor angst..
's Middags om half 5 had ik een afspraak bij de endocrinoloog om de uitslagen van mijn bloed te bespreken. Opnieuw waren mijn waardes niet goed, mensen die net als mij geen schildklier meer hebben of een afwijking hebben aan de schildklier weten hoe nauw het komt een mcg kan al het verschil maken.
De arts vroeg hoe het ging, toen heb ik het eerlijk verteld dat ik moe was, doodmoe, geen zin meer had in werk, vaak heel angstig was. De koek was op.
Hij zou een bericht doen naar mijn huisarts en stuurde me met een andere dosering medicatie naar huis.
De volgende morgen had ik een afspraak om met Jop naar het consultatiebureau te gaan, maar ik raakte totaal in paniek. Heb huilend Harrie gebeld en die kon gelukkig met Jop gaan.
Om 11uur belde de huisarts, hij had van de endocrinoloog gehoord dat het niet goed met me ging, en hij bood direct hulp door 's middags zijn psycholoog langs te sturen.
Dezelfde avond had ik medicatie en kwam de huisarts zelf langs.
Ik kreeg de keuze, of ik werd opgenomen of Jop moest uit huis want ik kon er niet meer voor zorgen. Hij was 1,5jaar en zodra ik hem hoorde 's morgens kreeg ik totale paniek. Het lukte me niet meer om voor hem te zorgen.
Samen hebben we ervoor gekozen om Jop naar mijn ouders te doen, mijn moeder zag de ernst van de situatie en twijfelde niet en nam Jop voor 6 weken in huis. In de weekenden was Jop thuis zodat Harrie voor hem kon zorgen.
En ik? Ik heb dagen gehuild, voelde me niets meer, uitgeblust, leeg en enorm eenzaam.
Zelfs het mama gevoel was weg, en dat was ook een angst van zou dat ooit nog terugkomen?!
Iedere week kwam mijn held ( de psycholoog) naar mij toe, en heeft me zo goed begeleid en me geleerd hoe ik mijn batterij weer kon opladen maar ook dat ik niet gek was maar dat een disbalans in mijn hormonen, stress, en de heftige voor van PMS me totaal van de kaart brachten.
Die angst was wel het ergste. omdat het je totaal belemmerd in alles wat je wil doen. Het is een emotie die heel heftig is, maar bij mij werd het meer de angst voor de angst.
Stapje voor stapje ging het beter, de medicatie ging zijn werk doen en ik zag weer wat licht.
In die tijd was ik hele dagen alleen thuis, beantwoorde geen appjes, wilde geen bezoek en zelfs een rondje lopen was een opgave. Maar toch ging ik na een aantal weken, wandelen, iedere dag. Ik moest naar buiten, want weg blijven lopen voor de angst zou alles van me afpakken. Ik wilde mijn vrijheid terug.
Zo heb ik kilometers gelopen, met mezelf in gesprek, waar er weer ruimte kwam om te spreken met God, en juist op de donkerste dagen kreeg ik vaak een bemoedigende kaart, brief, appje of mail. En zo is weer zo duidelijk gebleken dat God trouw is, dat Hij blijft en niet wegloopt.
Het was de donkerste periode uit mijn leven, maar die tijd heeft me wel dichtbij God gebracht en dat pakt niemand me ooit meer af. Ik ben er gelukkiger door geworden.
Als ik dacht aan werk maakte dat me bang, ik wilde het niet meer.
15 jaar lang heb ik met hart en ziel gewerkt in het familiebedrijf van mijn vader, maar dat heeft ook veel van me gevraagd. Een groot verantwoordelijkheidsgevoel en zo goed mogelijk presteren waren ook een reden van mijn burnout, de stress die daarbij kwam kijken wilde ik niet meer.
Na een jaar thuis, heb ik besloten om te stoppen, geen contract meer, geen inkomen niets!
Het herstel heeft lang geduurd, of wat is lang, ik weet niet of ik ook nog helemaal herstel. Maar ik ben anders gaan leven.
Nog steeds gebruik ik medicatie, daar schaam ik me ook totaal niet voor. Zoals ik schildklierhormoon slik, zo slik ik ook iets voor mijn hoofd net zoals iemand wat slikt voor zijn hart.
Ik heb het nodig en ik voel me er prima bij.
En nu....
Januari 2017 nam ik mijn ontslag en dus ben ik nu een jaar thuisblijfmama, een volwaardig beroep alleen ontvang ik geen loon, maar ik ben meer dan dat... pleegmama van Juul vrouw van Harrie, mama van Jop, vriendin van, dochter van, kind van..
Een vrouw die weet dat ze er mag zijn, dat God met alle dalen en heuvels in het leven een bedoeling heeft en ik ben dolblij dat ik weer zelf voor Jop kan zorgen, het lijkt zo normaal maar zorgen voor een kind is een bijzondere taak, en daarnaast ben ik ook pleegmama geworden van Juul.
We vieren het leven, omdat iedere dag dat je op deze aarde bent een geschenk is, er zijn dagen dat ik me niet goed voel, dat er voor mijn gevoel niets te vieren valt maar ook dat mag, je hoeft niet iedere dag te pieken.
Dit ben ik, Marian, een vrouw met een missie!
En die missie is: Vrouwen bemoedigen, taboe doorbreken van psychisch lijden, en leven zoals God ons mooie mensen heeft gemaakt!
En misschien wordt dit wel mijn nieuwe roeping, mensen coachen en helpen om weer te mogen leven in vrijheid! Je bent het waard!
En voor alle mama's, hoe je het ook doet, wat je ook doet, je doet het goed!
Lfs,
Marian
Reacties
Een reactie posten