Blogs van Mar.

Mag ik dan bij jou?! Daar is ze dan, na al heel wat jaren van af en toe bij ons logeren komt ze nu ieder weekend van donderdag tot maandag bij ons wonen.. Julia, een meisje van 11 jaar, een mooi meisje met prachtig dik haar, krullen en donkere kijkers.. Ze ziet de wereld heel anders dan wij dat zien, ze leeft met een enorme fantasie die soms ver van de werkelijkheid is. Boos, negatief zelfbeeld, onrustig, opstandig, maar ook een meisje dat kind moet zijn en het ook zo graag wil zijn ook al lukt het haar niet altijd en wil ze mee met het ritme van volwassenen. Het thuis wonen lukt haar niet, ze is complex met meerdere diagnoses daardoor is het niet mogelijk dat ze 24/7 thuis kan wonen. Het gezinsleven wordt zo verstoord dat de andere 3 kinderen daar onder lijden en vooral de mama het moet ontgelden. Tijdens mijn burn-out had ik veel tijd om te denken, tijd om te voelen wat mijn hart zo graag wilde.. het zorgen voor anderen, het verlaten van de druk die het werk me gaf....

Als dit het is, dan is het meer dan goed. Hoe het begon Moe, hartkloppingen, gejaagd, stress en enorme gewrichtspijn dat waren de 5 antwoorden die ik gaf aan de arts toen hij vroeg wat de klachten waren. Bloedonderzoek volgde en de diagnose was de ziekte van Graves. Wat? ziekte van Graves? Nooit van gehoord, nou Marian dat is een auto-immuunziekte waardoor je schildklier veel te snel werkt, en dat gaan we behandelen. Ik stuur je door naar een internist en die gaat met jou kijken hoe de schildklier onder controle te krijgen is. Zo volgde de afspraak in het ziekenhuis, er werd gestart met Strumazol en dat maakte me down, en nog meer last van gewrichtspijn maar dat hoorde erbij want zo werd de schildklier rustig gehouden en zou ik me wel beter gaan voelen! Nu denk ik weleens wat is beter? Heb ik me de afgelopen jaren ooit weleens ‘beter’ gevoeld? Gek dat je soms niet meer eens weet hoe het voelt om jezelf echt fit te voelen. Een traject met om de 6 weken bloedprikken volgde en ik k...